غزل 8

غزل 8     می­رفت و در قفایش ، باران اشک من بود باران اگر چه با من ، آن لحظه هم­سخن بود غم در نهان چشمم ، می­دید و برنمی­گشت بر باغ خشک بی­بر ، ابر نگاه من بود در باغ کهنه باران ، آهسته ناله می­کرد و آن نالۀ دل من ، در گوش او کهن بود من را هزار عابر ، دیدند و غم خریدند او را نیایش از من ، نفرین ز مرد و زن بود من در عزای آن دم ، با غم نشسته بودم او در گریزِ از آن ، بی وقفه گام­زن بود بشکست شاخ خشکی در زیر گام سنگین آن سنگدل دریغا ، دیدی چه دل شکن بود

با نقاب جمهوری

با نقاب جمهوریقسمت های نخست کتاب پیرامون نظام سیاسی جلد اول با نقاب جمهوری در صفحه اصلی وبلاگ قرار داده شده است. در صورت تمایل به استفاده از بقیه کتاب با من تماس بگیرید. ایمیل : [e-mail]

غزل 13

غزل 13 کیستی ای که مرا شب همه شب می­نامی ‌؟ با من گم‌شده در خویش چرا همگامی ؟ دانه­ی رویش عشقی به کویر دل من ؟ یا به اندیشه­ی عنقای وجودم ، دامی ؟ پر پروانه­ایت سوخته در حسرت شمع ؟ یا در این برزخ بیهوده ، مریدی خامی ؟ به جنون من مجنون ، تو یکی لیلائی ؟ یا که سرمایه نباشد مگرت اندامی ؟ فاش می­گویمت این شمع ندارد سحری نیست بر راه مگر تلخ­ترین فرجامی برهوت است و  سراب آن چه تو بر ره بینی نیست رودی که تو بر ساحل آن آرامی دشت درد است و نپوید مگرش عاشق درد خستگی دارد و تنهائی و عطشان کامی نام اگر می­طلبی ، بگذر از این همراهی تا بماند دل تنهای من و بدنامی