سگ شریف

­­بسم الله الرحمن الرحیم

سگ شریف

می گویند سگ احمدی نژاد و مشائی به این ها شرف دارد.

رئیس مجلس

سگ شریف احمدی نژاد

عملکرد آقای احمدی نژاد را در مقایسه با دو وضعیت متفاوت می توان سنجید. وضعیت نخست، استاندارد حاکمیت های معمول جهان است که البته از این دیدگاه بسیار گفته و نوشته اند.

وضعیت دوم به گمانم بسی مهم تر از وضعیت اول است زیرا یک رانندگی بد را حتی آنان که رانندگی نمی دانند هم، به نیکی می توانند تشخیص داد. آنچه وضعیت دوم را ضروری تر می نمایاند، توجه دقیق به شرایط پیرامونی است که اجازه می دهد گروهی مختلس و شیاد همراه با حامیانشان، سراپای یک کشور و ملت را به سخره گرفته، شلنگ تخته بیندازند که انا ربکم الاعلی و هیچ کس هم جرأت نکند حضور ابرو را بر بالای چشمشان یادآور شود.

جماعتی به مدت هشت سال، کشور و ملتی ستمدیده را جولانگاه آز و نیاز خود کنند، تخلفاتی را که پیشتر در تمثیل ها آمده بود، صورت واقعیت دهند، سنگ قانون را بسته، سگ امیال شخصی را رها کرده، دانش مدیریت را به تیپای خرافه بیرون افکنده، خزانۀ کشور را تهی و اخلاق عمومی را فاسد کرده، واقعیت دهشتناک آنگاه چهره می گشاید که بنگریم اینان نه فقط کیفر نمی بینند بلکه پاداش هم داده می شوند.

به راستی در کدامین وضعیت خیالی حتی، می توان این رفتار را در تخیل آورد؟ اینان به کدام قدرت تکیه دارند که بی ترس از قضا و قانون، دادگاه رسمی را در آن حد نمی بینند که به حضورشان مفتخرش کنند؟ یا حتی آنگاه که رهبری کشور به صراحت دستگاه دیپلماسی را تأیید می کند، دستاورد دولت را در این عرصه به چالش تفرقه می کشند و دم خروس سوگند وفاداریشان به ولایت را آشکارا به نمایش می گذارند؟

این همه آیا جز این است که قانون در این کشور نه جایگاهی دارد و نه جز بر فرق ضعیفان، چماقی تواند فرود آورد که دست کم تاراجگران را به هراس افکند؟

آیا آنگاه که اختیارات رهبری در قانون اساسی را تمثیلی اعلام کردیم و برای حد اقل یک مقام این حکومت (ولو بالاترین مقامش) اختیاراتی فرای قانون قائل شدیم یا آنگاه که قانون های خلاف اسلام و قانون اساسی را در ارگان انتصابی مجمع تشخیص بی هیچ ضابطه ای به تصویب رساندیم یا آنگاه که بر خلاف نص صریح قانون اساسی، مجوز بانک خصوصی صادر کردیم و نامش را مؤسسه نهادیم یا کل دستاورد بشری پیرامون کمترین حقوق شهروندان را در قانون و آئین نامه دادگاه ویژه روحانیت به تمسخر گرفتیم و یا و یا و ...، توجه نداشتیم آنگونه ضربه ای بر باروی قانون فرود می آوریم که تبعاتش را سال های سال بر دوش این کشور و ملت باید تحمل کنیم؟

و آیا هنوز ندانسته ایم مدیریت کلان کشور را نمی توان به دست آزمون و خطا رها کرد؟ که بی هیچ دانش و مطالعه ای و به صرف تمایلات شخصی، خطی از مترو را با هزینه ای گزاف بکشیم و سپس همان را با بتون پر کنیم که ساختمان های اطراف را تهدید به ریزش کرده است و داستان ساختن و خراب کردن، داستان تکراری تمام تصمیماتی است که در این کشور بی هیچ مطالعه و دانشی اتخاذ می شود، چرا که ارباب دانش را یا به محبس افکنده و یا از کشور متواری کرده ایم و قلم به دستان شجاع را به لطائف الحیل از نوشتن آنچه ضرورت داشت، باز داشته ایم تا در فضای سکوت و ارعاب، اینگونه بیت المال را به تاراج برند و ما بی خبر و آسوده، بنشینیم که کشور را به مدد صندلی ویژۀ امام زمان در هیأت دولت اداره می کنند. بدا بر ما که تاریخ چه خواهد گفت و اسفبارتر آن که زمانی تاریخ سخن خواهد گفت که دیگر امکان تصحیحی نیست که ما به سخن تاریخ پیرامون پیشینیان توجه نکرده ایم، ولو این توجه را مولای ما به صراحت از ما خواسته باشد. همان مولائی که به نامش حکومت می کنیم اما از مرامش غافل شده ایم..

بادا که خداوند ما را راهنما باشد.