مرد تازه

مرد تازه پشت پرچین کهنۀ این باغ مردی از خاک تازه روئیده­است از قرنطینه­اش عبور مکن او هوای عفن نبوئیده­است   بودنش ، دیدن است در کوری شور خندیدن است در اندوه آخر جملۀ شکستن نیست مهر ماه است در شبی انبوه   نامش از نامه­های هر عاشق جامش از جمع مهربانی­ها با اسیران امید آزادی پیش پیران ، سرِ جوانی­ها   شامگاهان که قحبگانی چند می­نگارند طرح فردا را او سلاحی ز عشق می­سازد تا کند چاره طرح آن­ها را

شهربندان

شهربندان شهر ، خاموش و شب از ثقل اسارت سرشار شش جهت بسته به پولاد ضخیم دیوار خیمۀ فاجعه بر خاک عطش ساکن و تلخ دست­ها ، بندی ارعاب و سکون پندار منهیان چون تپش نبض ، روان در رگ شهر کاهنان منتظر برّۀ معصوم نثار

حکم آهن

حکم آهن وقتی زمان و واقعه تسلیم آهن است آغوش بکر خاک بر آئینه مأمن است گلبرگ­های لاله بپاشد به صلب سنگ گاهی که عشق ، گمشدۀ خاک مدفن است آه ای نماد عاطفه ای مظهر خلوص باز آ که بی تو هر چه شروع است بی من است

جوانان وطن

جوانان وطن درنگه تازگی صبح بهاران دارید نفسی تازه­تر از نم­نم باران دارید سوز سرمای زمستان چه توانی دارد پیش گرمای امیدی که فراوان دارید فوج در فوج گر ابلیس هوس برخیزد موج بر موج برآئید که ایمان دارید خاک میهن که لگدکوب تتار و عرب است منتظر مانده به عشقی که به ایران دارید

نجوای گل

نجوای گل زمین چون دست­های کوچکش سرد زمان در حلقه­ای از آهن و مرد عبوس سربی سرنیزه­ها را به نجوای گلی تسلیم خود کرد

شرم شقایق

شرم شقایق شفق ، شرم شقایق گونه­هایت سحر ، صد سهره در سحر صدایت شبم موّاج موج گیسوی تو نیازم ، ناز و فردایم فدایت

دختران برکه

دختران برکه     شما ای دختران مهر و مهتاب صمیمی گلرخان برکۀ آب ندارد هیچ رنگی آن لیاقت نشیند جای آن گلگونی ناب

دوبیتی 14

دوبیتی 14 نگاهت ، پاکی افسانه سازی گناهت ، در پلیدی پاک‌بازی پلیدان گر تو را بر دار خواهند پناهت ، دست­های بی­نیازی

خوشا

خوشا عبور از تنگه و دیدار دلدار فراز قامت یار و سپیدار خوشا شوق و خوشا اوج و خوشا سکر نگاه دلبر و نیش سیه مار

دوبیتی 9

دوبیتی 9     به چشمان سیاهت عهد بستم به پای قامتت عاشق نشستم به جز پیوند تار گیسوانت ز هستی سر به سر پیمان گسستم