غزل 13

غزل 13 کیستی ای که مرا شب همه شب می­نامی ‌؟ با من گم‌شده در خویش چرا همگامی ؟ دانه­ی رویش عشقی به کویر دل من ؟ یا به اندیشه­ی عنقای وجودم ، دامی ؟ پر پروانه­ایت سوخته در حسرت شمع ؟ یا در این برزخ بیهوده ، مریدی خامی ؟ به جنون من مجنون ، تو یکی لیلائی ؟ یا که سرمایه نباشد مگرت اندامی ؟ فاش می­گویمت این شمع ندارد سحری نیست بر راه مگر تلخ­ترین فرجامی برهوت است و  سراب آن چه تو بر ره بینی نیست رودی که تو بر ساحل آن آرامی دشت درد است و نپوید مگرش عاشق درد خستگی دارد و تنهائی و عطشان کامی نام اگر می­طلبی ، بگذر از این همراهی تا بماند دل تنهای من و بدنامی