نقشه راه 1
بسم الله الرحمن الرحیم
نقشه راه 1
در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، رهبری، مسئول سیاست های کلی نظام است که پس از مشورت با مجمع تشخیص مصلحت، باید این سیاست ها را تدوین کند. از آنجا که ارگان مجمع تشخیص اصولاً در قانون اساسی سال 58 نبود، نخستین رهبر نظام به شکل مدون به این مورد نپرداخت اما رهبری کنونی، معمولاً این سیاست ها را طی برنامه هائی پنج ساله به دولت برای اجرا ابلاغ می کند که اخیراً نیز یکی دیگر از این برنامه های پنج ساله به رئیس جمهوری جهت اجرا ابلاغ شده است. پیرامون این برنامۀ پنج ساله نظراتی مثبت و منفی ابراز شده است و بیشتر ایرادات معطوف به نبود برنامه ای در جهت حقوق و آزادی های مردم است. در همین رابطه، اولویت های کشور را در سه بخش: نیازها، موانع و راهکارها بررسی می کنیم:
نیازها 1
در خصوص حقوق و آزادی های مردم، البته مسائل مهمی مطرح است اما از آنجا که این موارد اصولاً در برنامۀ پنج سالۀ رهبری نیامده است، نشان می دهد که ایشان اولویتی برای این گونه مسائل نمی بیند و از آنجا که ایشان مسئول تدوین برنامه های کلی است، سودی در یادآوری این موارد نیست که بسیار گفته اند و ایشان اهمیتی برای این گفته ها قائل نشده است. آنچه برای ایشان، مردم و هر دوستدار ایران و ایرانی متفقاً مطرح است، تقویت ایران و ایرانی است و در اینجا بهتر است مسائلی مطرح شود که از نظر رهبری هم اولویتی داشته باشد، وگرنه حقوق مردم تا زمانی که از نظر ایشان بلا محل و یا تأمین شده است، سخن گفتن پیرامون آن بی نتیجه است. بر این اساس، می پردازم به مواردی که در جهت تقویت کشور به کار خواهد آمد و از آنجا که این موارد در تقویت کشور نقشی اساسی و آشکار دارند، به امید حق مورد تأیید مقام رهبری هم قرار خواهد گرفت:
1- بنیۀ نظامی و تعامل تجاری با جهان هر دو در کنار همدیگر رشد می کنند. ما نشان داده ایم که در زمین، قدرتی فوق العاده داریم اما باید توجه کنیم که کشور ما از دو سو به دریا منتهی است و برای داشتن قدرت واقعی، باید در دریا و هوا هم مانند زمین قدرت کافی داشت. به همین جهت، قطعاً ما نباید خریدار هواپیما، کشتی، زیردریائی یا سایر شناورها و پروازگرها باشیم زیرا مسلماً در بعد نظامی، هیچ کشوری حاضر نیست بهترین هایش را به ما بفروشد و البته ما نمی توانیم با اف چهار و اف پنج های فرسوده به جنگ اف 36 برویم. در این دو بعد، ما خود باید سازندۀ انواع شناور و پروازگر باشیم. خط سیاستی که مقام رهبری تعیین کرد، مستلزم داشتن کارخانه های مجهز ساخت انواع شناور و پروازگرهاست که اگر جز این باشد، سیاستی را اعلام کرده ایم که هیچ توانی برای انجامش نداریم.
2- تسلیحات اتمی، حق مسلم ماست. چرا ما باید به دنیا تعهد بدهیم که در پی ساخت سلاح اتمی نخواهیم بود؟ چرا دنیا از آمریکا که تنها کشور به کاربرندۀ سلاح اتمی علیه مردم دو شهر است یا دیگر ممالک اروپا و چین و روسیه و اسرائیل و حتی هند و پاکستان نمی خواهد سلاح اتمی را کنار بگذارند؟ مسلماً کشوری که دارای اسلحۀ اتمی نیست، نمی تواند در مقابل کشور مسلح به تسلیحات اتمی مقاومت کند. پس اگر ما به عملی کردن سیاست های اعلامی مقام معظم رهبری معتقدیم، باید شرایط خود را به شکلی تغییر دهیم که دنیا برای داشتن تسلیحات اتمی علیه ما متحد نشود.
3- انرژی، نقشی اساسی در سیاست بین الملل دارد و می توان به جرأت گفت که تمام دعواهای خاورمیانه بر سر لحاف ملای مهم ترین انرژی یعنی نفت است. کشور ما با آن که یکی از بزرگ ترین دارندگان نفت است اما از نظر صنایع وابسته به نفت، هیچ توانی نداریم. ما از این منظر باید پیشرفته ترین کشور باشیم و علوم و تکنیک های مربوط به نفت و گاز را در بالاترین استانداردش در اختیار داشته باشیم.
4- توجه کنیم چرا شرکت هائی مانند بنز و تویوتا عجله ای برای آمدن به ایران ندارند اما هنوز مرکب توافق ما با غرب خشک نشده، فرانسه با تمام قوا به بسط سیاستش با ایران توجه می کند؟
علت این امر آن است که در مقام مقایسه، شرکت های صنعتی فرانسه حرفی برای گفتن در مقابل غول های صنعت آلمان و ژاپن ندارند. صلاح ما در شراکت با فرانسویان نیست. ما باید با رتبه اولی هائی مانند بنز و تویوتا و در صنایع دیگر با نام های مشابه شریک شویم نه با نام های لرزانی مانند پژو و رنو. به این نکته هم باید توجه کنیم که بهای بیشتر باید به صنایع مادر مخصوصاً طراحی و ساخت پروازگرها و شناورها داده شود.
ادامه دارد..
بادا که خداوند ما را راهنما باشد.
