تطهیر ناپاکی
بسم الله الرحمن الرحیم
تطهیر ناپاکی
ارزیابی حافظه ملت
نقل است که یک رئیس جمهوری هنگام تحویل گرفتن دولت از سلف خود، گفته است: مردم حافظه تاریخی خوبی ندارند. هیأت حاکمه ایران عموماً تا کنون می پنداشت مردم نه فقط حافظه تاریخی خوبی ندارند بلکه شعور مردم را هم زیر یک علامت پرسش قرار می داد.
شاید از همین است که تعداد زیادی از افراد هیأت حاکمه، دائماً در حال تغییر موضعند به نحوی که سخنان و مواضع آنان را اگر با مثلاً سی سال قبل یا حتی دو سال قبل مقایسه کنیم، تناقضاتی آشکار را نشان می دهد.
این تلون سیاسی اما خبر خوشی به همراه دارد. آنان که مردم را به حساب نمی آوردند و برایشان مهم نبود افکار عمومی راجع به آنان چه بیندیشد، اکنون مجبورند ظاهر خود را در چشم ملت، موجه جلوه دهند و این به معنای گام بلندی است در تحمیل نقش مردم به هیأت حاکمه و نشانه ای فرخنده از آینده ای که در دستان مردم و مردمسالاری است.
گاهی ممکن است کسی از اعضاء هیأت حاکمه به راستی تغییر کند و چشم اندازی نو در تفکر و بینش و عمل خود بیابد همانگونه که مثلاً جناب عبدالله نوری، دیوار حائل خانۀ مرحوم منتظری را خراب کرد اما بعدها همین سیاستمدار، تمام قد در مقابل حکومت ایستاد و به زندان رفت. من خود از نزدیک شاهد این تغییر بودم و پس از زندان رفتن ایشان، در مطلبی منتشر شده در جراید آن زمان نوشتم که: مطالعۀ روزانه حد اقل سه مطلبی که از خارج و گاه از تندترین دیدگاه علیه حکومت نوشته می شد و نیز خواندن قریب به بیست صفحه نظر مستقیم مردم که با یک تلفن سکه ای، صریح ترین مواضع خود را بی هراس از تعقیب بیان می کردند، از نوری، شخصیتی ساخت آشنا به واقعیات و بر خلاف شخصیتی که آن زمان، واقعیات را از بولتن های تنظیمی منابع امنیتی دریافت می کرد.
بی شک همراهان من نیز بر همین باورند که تغییر اگر اصیل باشد، در نخستین گام، سعی در جبران مافات دارد و دست کم همانقدر که آزادی را آزرده است، به ترمیم آن همت می کند و قطعاً متفاوت است با وانمود تغییر که با هدف جلب رأی مردم و مشروعیت و به قصد تکیه بر مردم در مبارزه با رقیب سیاسی انجام می گیرد. سیاست بازان این گروه می پندارند با گزینش واژگان فریبا بی آن که در مشی عملی خود تغییری دهند، قادرند مردم را بفریبند و نقش تباه خویش را در تحکیم نظام سلطه و تخریب بنای مقدس آزادی و مردمسالاری پنهان کنند. تفاوتی آشکار است بین آنان که به راستی از تبهکاری خود توبه کرده اند تا آنان که به زعم خود رنگ مشروع سیاسی بر چهره می زنند. تفاوتی آشکار است بین آنان که آزادی و مردمسالاری را از حاکمیت مطالبه می کنند تا آنان که سهم خود را از سفرۀ بی دریغ قدرت و ثروت ملی می جویند. مخالفت با حاکمیت، همیشه نشانۀ آزادیخواهی و مردمسالاری نیست. سخن گفتن از مردم و قانون و آزادی و واژگان مقدس و زیبا همیشه نشانۀ مردم خواهی و آزادمنشی نیست. آن که مردم را ابزار انتقام سیاسی خود می خواهد و وسیلۀ سهم خواهی بیشتر، به هیچ رنگی نمی تواند دژم خوئی خود را از حافظۀ سیاسی و حتی تاریخی مردم بزداید. زمان زیادی نگذشته تا گزاره ای تاریخی محسوب شود چماقی را که آقایان از دین تراشیده، بر فرق آزادی کوفتند. حتی رفتار کنون آنان هم به روشنی نشان می دهد که همان راه سابق را می پویند تنها با این تفاوت که واژگان تبلیغی آنان از کلمات کلیدی دینی به کلمات کلیدی مردمی تغییر یافته است.
با این حال، همانگونه که گفتم، چشم انداز آینده روشن است و مردم سالاری گام بلندی برداشته از آن جهت که همان افرادی که حتی پوشیدن آستین کوتاه را دلیلی برای عدم صلاحیت یک دانشجو اعلام می کردند، امروز در استفاده از نمادهای آزادیخواهی از آزادیخواهان واقعی هم پیشی گرفته اند اگرچه ملت ما دلیل این تلون سیاسی را به روشنی می بیند.
بادا که خداوند ما را راهنما باشد.
