مجلس دهم 07

­­بسم الله الرحمن الرحیم مجلس دهم 7 فقط یازده ماه به انتخابات مجلس باقی مانده است و زمان برای تشکیل هسته ای که بتواند به شکلی مؤثر در انتخابات عمل کند، به سرعت محدود می شود. عموم مردم البته در حال گذراندان تعطیلاتند اما برای نخبگانی که وظیفۀ هدایت اجتماع بر دوش دارند، حقی بر استفاده از تعطیلات وجود ندارد. آنان به تشکیل هرچه سریع تر هسته های فعال مردمی موظفند. با توجه به ضرورت تشکیل هرچه سریع تر این هسته ها و نهایتاً تشکیلات انتخاباتی، آخرین مبحث نظری را با هم می نگریم: چشم انداز انتخاباتی آنچه تا کنون پس از انقلاب در کشور ما گذشته است، برگزاری همه پرسی هائی بوده که برای بیان ویژگی آنها، از صفت دولتی استفاده می کنم بدین معنا که مؤلفه های مردمسالاری در این گزینش ها به شدت کمرنگ بوده است و در مقابل، حضور خواست هیأت حاکمه در تمام مراحل گزینش به شکلی آشکار، این گزینش ها را واجد وصف دولتی کرده است. مهم ترین مشخصۀ این گزینش ها که باعث می شود چنین وصفی بدان ملحق کنیم، تعیین نامزدها در کل و همچنین نامزد پیروز انتخابات توسط هیأت حاکمه بوده است. پس از گزینش های یکی دو سال اول انقلاب و با تثبیت نظام، روش معمول بدین سان بود که در گزینش ریاست جمهوری، یک نامزد اصلی با یک یا چند نامزد فرعی رقابت می کرد و پیروز انتخابات از همان آغاز معلوم بود. گزینش های مجلس هم معمولاً رقابت بین دو نامزد از دو جناح هیأت حاکمه بود اما به تدریج که فهم عمومی مردم از مؤلفه های مردمسالاری بیشتر می شود، نقش مردم در گزینش ها پررنگ تر شده، فرآیند انتخابات دولتی جای خود را به انتخابات با معنائی نزدیک به معنای واقعی آن می دهد و این نیست مگر در سایۀ حضور هوشیارانه و منضبط مردم در گزینش ها. بر همین اساس است که تشکیل هسته های مردمی، ضرورتی تام دارد چرا که انتخابات اینک در واقع مقابله مردم با هیأت حاکمه یا بهتر بگویم مقابله نامزدهای مردمی با نامزدهای حکومتی است. به شکل طبیعی، حاکمیت کشور میل دارد نامزدهائی را در انتخابات تأیید کرده، پیروزی آنان را شاهد باشد که به وضع موجود وفادارند و در پی مطالبۀ خواست های مردم از حکومت نیستند. در مقابل، مردم اگر می خواهند مطالباتشان به شکلی جدی پی گرفته شود، لازم است نمایندگانی را به مجلس بفرستند که از دو عنصر شهامت و آگاهی برخوردارند و مخصوصاً پس از پیروزی نماینده، تشکیلات مردمی مستمری وی را دائماً حمایت و بازرسی کند. مفهوم عملی این سخن آن است که مردم باید از نمایندگان دو جناح رسمی حکومت ببرند و نامزدهای خاص خود را به مجلس بفرستند زیرا نمایندگان جناح های حکومتی قادر نیستند مطالبات مردمی را پیگیر باشند. علاوه بر آن، آنان نهایتاً و در بهترین حالت، مجبورند منافع جناح خود را نیز همراه با منافع مردم دنبال کنند و قطعاً اگر بین این دو منافع، تضادی پیش آید، منافع جناحی بر منافع مردم مسلط خواهد بود. با این حال، به دلیل این که جناح اصلاح طلب اینک در واقع خارج از حاکمیت قرار دارد و به نوعی مغضوب حاکمیت هم هست، می تواند در شکل متحدی مقطعی مردم را در این انتخابات همراهی کند مشروط بر این که مردم با داشتن تشکیلات مناسب دائمی، از پیروزی نامزدهای مردم محور و استمرار مطالبۀ خواست های خود پس از پیروزی مطمئن شوند. تجربۀ دورۀ هشت سالۀ ریاست جمهوری جناب خاتمی نشان داده است که دوستان اصلاح طلب فقط تا حدی با مردم همراهند و این حد به هیچ وجه شامل بر حتی نیمی از مطالبات مردم هم نبوده مگر این که تجربۀ سال های دوری از قدرت، دوستان اصلاح طلب ما را قانع کرده باشد که بی مطالبۀ تمام خواست های مردم، استمرار قدرت خودشان نیز ممکن نخواهد بود.   بادا که خداوند ما را راهنما باشد.