پیرامون حقیقت 2

­­بسم الله الرحمن الرحیم پیرامون حقیقت2 و لا تلبس الحق بالباطل و تکتموا الحق و انتم تعلمون و باطل را لباس حق مپوشانید و حق را کتمان مکنید در حالی که می دانید. قرآن کریم. بقره. آیه 42 4- تشخیص حقیقت خالص از باطل خالص به آسانی انجام می گیرد اما این دو مفهوم در ارتباطات انسانی کمتر به شکل خالص وجود دارد. یک امر باطل اگر به تنهائی رخ نشان دهد، به راحتی رسوای نادرستی خود می شود اما باطل همواره بخشی از حقیقت را با خود همراه دارد و در پناه آبروی آن بخش از حقیقت است که نادرستی خود را اعمال می کند. مثال این امر را از یک جرم حقوقی نقل می کنم: در تعریف جرم کلاهبرداری، دانش حقوق معتقد است که دو بخش وجود دارد. یک بخش که فرد کلاهبردار، طرف مقابل را به وجود حقیقتی موهوم و غیرواقعی، فریب می دهد و آنگاه که طرف مقابل به حقیقت مذکور اعتماد کرد، بخش دوم یعنی گرفتن مال یا ارزشی مالی شروع می شود. در این مرحله، کلاهبردار، مال یا ارزشی مالی را از طرف مقابل با تکیه بر اعتماد وی می گیرد. هر یک از این دو مرحله که نباشد، دادرس رسیدگی کننده، ارتکاب جرم کلاهبرداری را نمی پذیرد. در این مورد، کلاهبردار، نشانه هائی واقعی را از وجود حقیقتی موهوم و غیرواقعی به طرف مقابل می نمایاند و از این طریق و با تکیه به اعتمادی که ذاتاً آدمی به حقیقت دارد، وی را به وجود حقیقتی که سودی برایش دارد یا زیانی را دفع می کند، مطمئن ساخته، بر پایۀ این اطمینان و اعتماد، مال یا ارزش مالیش را می رباید. حال اگر بنا باشد، کلاهبردار، عین واقعیت را به شکل خالص به طرف مقابل بگوید یا عین هدف نادرست خود را بیان کند، در هیچ یک از دو حالت نمی تواند به اعتماد ذاتی طرف مقابل به حقیقت تکیه کرده، مال یا ارزشی مالی از وی برباید. امام علی در مقابل شعار «لا حکم الا لله» خوارج، فرمود: سخن حقی است که از آن ارادۀ باطل شده است. این بیان امام اشاره به همین تلبیس حق و باطل دارد. در جای دیگر هم امام صراحتاً به این که حق و باطل را با هم ترکیب کرده، مردم را می فریبند، اشاره می فرماید. 5- حالت دریافت کنندۀ حقیقت در دریافت حقیقت بسیار مهم است. این موضوع حتی در امور مادی هم موجود است. در یک آزمایش فیزیکی، شما، یک دست خود را در آب گرم و دست دیگر را در آب سرد قرار می دهید. آنگاه هر دو دست خود را در آبی با درجۀ عادی فرو می کنید. هر یک از دو دست شما، دمای متفاوتی را حس می کند. این تجربۀ آزمایشگاهی، نمادی از پیش داوری های انسانی نسبت به حقایق موجود است. اگر آدمی بدون هر گونه سابقۀ قبلی با حق یا باطل روبرو شود، به آسانی درستی یا نادرستیش را تشخیص می دهد اما در بیشتر موارد، سابقۀ قبلی وجود دارد و همین سابقه باعث می شود وی نتواند به درستی حق و باطل را تشخیص دهد.     بادا که خداوند ما را راهنما باشد.