خطر جایگزین ها 2

­­بسم الله الرحمن الرحیم خطر جایگزین ها2 تعویض خط فارسی به پینگلیش 1 نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آئین سروری داند هزار نکتۀ باریک تر ز مو اینجاست نه هر که سر بتراشد قلندری داند خواجه شیراز در مطلب نخست، از جایگزین های بدلی به جای اصلی ها گفتیم و این که وجود این بدلی ها، کمترین خطرش این است که استانداردهای اصلی به کلی از یاد می رود. این موضوع مخصوصاً در صحنۀ فرهنگ ضررهای جبران ناپذیری دارد و بنا شد یک نمونه را به نقد بنشینیم: یک استاد زبان یکی از معتبرترین دانشگاه های کشور - اگر برای دانشگاه ها و آموزش به شدت تخریب شدۀ کشور، اعتباری قائل باشیم - با پیشفرض های زیر، پیشنهاد کرده است که آئین نگارش دیکتۀ پارسی را به پینگلیش عوض کنیم یعنی واژگان پارسی را با حروف انگلیسی بنویسیم. پیشفرض های نامبرده بدین قرار است: 1- ترکیه و تاجیکستان بعد از تعویض خط پیشرفت های زیادی کرده اند. 2- الفبای ایسلند به مدت 45 دقیقه قابل یادگیری است اما عربی و چینی زمان زیادی یادگیریش وقت می برد و لذا غیر قابل تصور است که روزی جهان عرب و چین، جشن ریشه کن شدن بی سوادی بگیرند. 3- فرزندان ما از شش سالگی به مدرسه می روند و تا لیسانس درس می خوانند اما اسطرلاب را نمی دانند چگونه بنویسند. 4- پیچیدگی خط باعث شده یادگیری ها به حاشیه رود، فرهنگ جامعه همزمان جهانی نشود و مردم فرهنگ بین المللی را خوب یاد نگیرند. 5- اگر چین رسم الخطش را به پنگلیش تغییر می داد، از حالا خیلی بیشتر پیشرفت می کرد. این مورد به نظر می رسد نظر شخصی دوستی ارجمند است که مطلب را نقل قول فرمودند در تأیید مطلب استاد مذکور که اتفاقاً استاد زبان هم هست و انگیزه ای شد برای نگارش این چند مطلب. با توجه به این که مطالب وبلاگ عموماً حجم مشخصی را در بر می گیرد، پاسخ مشروح و مستدل به این موارد را به فردا واگذار می کنم و از دوستانم می خواهم به این موارد و ارتباطات آن بیندیشند.   بادا که خداوند ما را راهنما باشد.