نقب

نقب     چه خوانده ای تو در این خشک و بی نشان برهوت ؟ نگاه سبز تو ، فام کدام گل دیده است ؟ از انحنای کدامین گریز آمده ای ؟ که ناگزیر تو در این زمین تفتیده است   تو نیز همچو من از آسمان بی اختر به روشنای شب کهکشان گریخته ای ؟ و یا نوالۀ تنظیم ضرب ماندن را هزار قطره خوی از جان چهره ریخته ای ؟   به فصل آدمکان ، آدمی نخواهد رست مگر به یاری دستان مهر بارانی به نطع درد ، تماشا روا نخواهد بود به دشمنی قدمی نه ، نه گر ز یارانی