مرد تازه

مرد تازه پشت پرچین کهنۀ این باغ مردی از خاک تازه روئیده­است از قرنطینه­اش عبور مکن او هوای عفن نبوئیده­است   بودنش ، دیدن است در کوری شور خندیدن است در اندوه آخر جملۀ شکستن نیست مهر ماه است در شبی انبوه   نامش از نامه­های هر عاشق جامش از جمع مهربانی­ها با اسیران امید آزادی پیش پیران ، سرِ جوانی­ها   شامگاهان که قحبگانی چند می­نگارند طرح فردا را او سلاحی ز عشق می­سازد تا کند چاره طرح آن­ها را