قحط نامه

قحط­نامه[1]   روزی که آمدم ، به امید تو آمدم امروز لیک ، خسته و نومید می­روم در دل ، نهفته سردی این فصل بی تلاش سرگشته ، ره نبرده به خورشید می­روم   فریاد می­زدم که فروغی مگر نماند در کومه­های خالی این برگزیده ایل اینجا جز انعکاس ، لبی پاسخی نداشت وین بینوا اجاق تهی ، آتشی قلیل   دیدند خسته­ای که ندا می­زند به عشق گفتند : عشق ، حاصل رؤیای شاعر است فریاد ! دست­های تهی­مان مگر نگفت کاین ، شعر نیست . حسرت فردای شاعر است   هر دست ، خنجری شد و هر دوست ، دشمنی هر کوچه ، مسلخی شد و هر خانه ، محبسی وقتی که دیده­ها همه در خواب نوش بود می­مرد زیر چکمه­ی سنگین شب ، کسی   امروز می­روم . به کجا ؟ با کدام شوق ؟ در شاهراه سبز کدامین دیار دور ؟ افسوس ! هیچ‌کس به کسی آشنا نبود ما مانده­ایم و ماتم این سینۀ صبور [1] این قطعه را برای فارغ التحصیلی خود و دوستانم سرودم که همراه با یک غزل در جشن فارغ التحصیلی دانش آموختگان دانشگاه شیراز قرائت شد.