شکوه

شِکْوَه   ای شما سرخوشان باغ هیاهو روسپی مردمان شهر تماشا خنده­هاتان مگر نشان چه دارد کاین چنین دل نهاده­اید به غوغا   خفته فریادتان به چاه خموشی رفته ناموستان به باد رذالت تا کی از ابتذال تن نرهیدن تا کی این‌گونه زیستن به بطالت   آه ، مردی نمانده تا بشناسد نام این ایل ناپدید نشان را گرگ وحشت نشسته بر دل هرکس جشن شادی گرفته مرگ شبان را   شب رسیده است و این عفونت پویا می­رود از تنی به پیکر دیگر ای دریغ از تو گر به گریه نجوئی واپسین چاره را به خندۀ ساغر تکمله می­چکد از چشم لاله ، خون عزیزان می­رسد از بام شب ، نهیب شکستن عاشقی از این دیار رفت و فنا شد بار خود آن به به کوچ حادثه بستن