غزل 8

غزل 8     می­رفت و در قفایش ، باران اشک من بود باران اگر چه با من ، آن لحظه هم­سخن بود غم در نهان چشمم ، می­دید و برنمی­گشت بر باغ خشک بی­بر ، ابر نگاه من بود در باغ کهنه باران ، آهسته ناله می­کرد و آن نالۀ دل من ، در گوش او کهن بود من را هزار عابر ، دیدند و غم خریدند او را نیایش از من ، نفرین ز مرد و زن بود من در عزای آن دم ، با غم نشسته بودم او در گریزِ از آن ، بی وقفه گام­زن بود بشکست شاخ خشکی در زیر گام سنگین آن سنگدل دریغا ، دیدی چه دل شکن بود