راه 01

­بسم الله الرحمن الرحیم گذرگاه عافیت گام یک جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است حافظ نام این سلسله مطالب را از خواجۀ شیراز به وام گرفته­ام دقیقاً به همان منظوری که آن رند عالم سوز به کار برده­است. زندگی، گذرگاهی است. جز این است؟ آنچه را ما می­بینیم و حس می­کنیم می­گویم وگرنه، پیرامون زندگی بسی سخن گفته­اند و قبل و بعد از آن را بسی رنگ زده و ترسیم کرده­اند اما من به عمد همین فاصلۀ تولد تا مرگ را اینجا قبول دارم تا از همین اول اعلام کنم که جز به مدد آنچه درستیش را ما خود - یعنی من نویسنده و شمای خواننده - می­بینیم و می­پذیریم، به چیزی دیگر نه ایمان دارم و نه ایمان داریم و نه قرار است ایمان داشته­باشیم چرا که هرچه گرفتاری است از همین ایمان­های بی دلیل و بی بررسی و ارثی است. و اما چرا نوشته­ام و می­نویسم تا تو بخوانی و اگر خواستی، همراه شوی؟ به دلیل ترس­های من و تو. نگرانی­های من و تو. مشکلات من و تو و اصلاً خود من و تو. مگر نه این است که اینجائیم بی آن که خود خواسته­باشیم یا با ما مشورتی شده­باشد. اینجا می­مانیم و از اینجا برده می­شویم اما باز هم بی آن که خواسته باشیم یا با ما مشورتی بشود. پس دست کم این آمدن و رفتن را با هم به دقت بنگریم. شاید چیزی باشد به دردبخور. منظورم حاصل این نگریستن است. پس اگر همراه هستی در این که این گذرگاه بین تولد تا مرگ را با هم بکاویم، بسم­الله. یا همین جا بنویس که همراهی و یا به ایمیلم موافقتت را اعلام کن. دست کم تا بدانم چند نفر هستیم که می­خواهیم چند و چونی این گذرگاه را با هم بکاویم. ایمیلم: [e-mail]   و سلام بر تو که همراه راه پرسشی.